ชีวิตที่สูญเปล่า : ดิณห์ ไอราวัณวัฒน์
ชีวิตที่สูญเปล่า หรือโมฆบุรุษ เกิดมาตายเปล่า เกิดมาเพื่อเสพแล้วก็ตายไป เป็นส่วนของหนึ่งโทษภัยในสังคม เบียดเบียน ไม่เกื้อกูล เป็นทุกข์
ชีวิตที่ไม่ได้หยุดชั่ว ไม่ได้ทำดี ไม่ได้ทำจิตใจให้ผ่องใส
คือชีวิตที่ผิดพลาด คือชีวิตที่ขาดทุน คือชีวิตที่สูญเปล่า
จากหนังสือ บททบทวนธรรม | หมอเขียว ดร.ใจเพชร กล้าจน
บททบทวนธรรมบทนี้ ขยายความจาก โอวาทปาฏิโมกข์ ซึ่งการหยุดชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส คือสภาพสูงสุด ดีที่สุด เลิศที่สุด คือสภาพของพระอรหันต์ ส่วนผู้ที่ยังไม่ถึงจุดนั้นก็ต้องพยายามปฏิบัติไปโดยลำดับ คือหยุดชั่วไปโดยลำดับ ทำดีให้มากขึ้นไปตามลำดับ ทำจิตใจให้ผ่องใสไปตามลำดับ อันนี้ก็เป็นขั้นมรรคที่จะดำเนินไปตามความเพียรในเส้นทางแห่งความเห็นที่ถูกตรง
มาถูกใจกับคำว่า “ชีวิตที่สูญเปล่า” คำว่าชีวิตที่ผิดพลาด ก็ยังรู้สึกว่าธรรมดา เพราะชีวิตนั้นผิดพลาดกันได้ ชีวิตที่ขาดทุน ก็เหมือนกับแหว่งเป็นช่วง ๆ ขาดทุน แต่ก็ไม่ถึงกับหมดเนื้อหมดตัว แต่ชีวิตที่สูญเปล่านี่มันถึงขั้นที่ทำไปก็ไร้ค่ากันเลยทีเดียว คือเกิดมาทั้งหมดทั้งชีวิตสิ่งที่ทำไปไร้ค่า ไม่เกิดประโยชน์กับตัวเองและผู้อื่น
ศิลปะในการใช้ภาษาเพื่อกระตุกจิตวิญญาณผู้คนให้ตระหนักในคุณค่าของชีวิตนั้น ใช่ว่าจะทำกันได้ง่าย ๆ ต้องผ่านการฝึกมาหลายต่อหลายชาติ เราก็มาฟังมาอ่านศึกษาจากครูบาอาจารย์ต่อมันก็ง่าย แต่ให้คิดเองมันยาก จะเรียงภาษาให้ตรงสภาวะ ให้โดนใจคนที่ตั้งใจลดกิเลสมันยาก ซึ่งก็ต้องศึกษากันต่อไป ผ่านการหยุดชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใสนี่แหละ เรียนรู้ไปในกรอบนี้ก็จะไว เป็นกรรมฐาน เป็นข้อปฏิบัติ กรอบ 3 ข้อ เนื้อหาไม่ยาว แต่ปฏิบัติกันยาวหลายต่อหลายหลายหลายชาติกันเลยทีเดียว
บททบทวนธรรมโดย อาจารย์หมอเขียว (ดร.ใจเพชร กล้าจน)